Machu Pichu

Jaja...we made it and it was AMAZING!

We zijn terug van de incatrail en voor iedereen die er zin in heeft mag de hele lap onderstaande stof beginnen te lezen.

Het is alweer een tijdje geleden, maar op zaterdag 20 december gingen we van start. om half 7 werden we opgehaald met de bus. Onze groep bestond uit 16 personen, 2 gidsen en 11 porters. Met Cesar hadden we de dag ervoor al kennis gemaakt en de andere gids was Delfina. Verder in onze groep: Fredirik (wazzup) uit belgie, Roy (the irritating guy) uit zuid afrika, Ken (supergast) uit China maar woont in de vs, Paul (Barbie) uit china en woont ook in de vs, Jessy (vriend van ken en barbie) uit de vs, Thomas (weirdguy) uit Zwitserland, Julie en manon (the canadians) jaja uit canada, Antonella en Alica (the italian girls) uiteraard uit Italie, Endo (the quit one) uit Ierland, Lisa (fock me) ook uit Ierland, Suzan uit Nederland, Derreck uit Canada en wij off course.
Verder hadden we 11 porters om de tenten en het eten te dragen voor de 4 dagen incatrail.

Dag 1: Zoals ik al zei werden we om half 7 opgehaald. Onze beste gids Cesar stapte straalbezopen en weet ik niet wat nog meer de bus in. Later die dag kwamen we erachter dat hij al 24 op was. na de laatste groep was hij op stap geweest en niet meet naar bed gegaan. Hij heeft van Cusco tot onze starplaats Piscakucho op 82 km geslapen. Bij de startplaats konden we nog wat laatste spullen kopen zoals wandelstokken (waar ik nu al een week mee aan het slepen ben, want die wil ik ophangen op men kamer), straps om de slaapmatjes mee aan de rugzak te hangen, koekjes etc...
De incatrail duurt in totaal 4 dagen. De afstand is maar 42 km, maar het oude incapad loopt omhoog, omlaag en om de bergen heen. Voordat we konden beginnen werden we geregisteerden kregen we een stempel in ons paspoort. Snel nog ff ´japanese time´ voor de family picture en toen konden we eindelijk beginnen. Het 1e stuk was best makkelijk…´Andean flat, up and down, up and down´ zoals de gids zou zeggen. Rond 12.00 waren we al bij de lunchplek, maar omdat we zo snel gelopen hadden, waren de porters er nog niet met de tent en het eten. Die tijd hebben we gebruikt om kennis te maken met elkaar. Het klikte gelijk en dat ik best fijn als je 4 dagen met elkaar door moet brengen. We hadden een grote groep, dus het was echt super dat iedereen goed met elkaar overweg kon. Toen de porters aankwamen begonnen ze gelijk met koken en de tent opzetten. Het eten was echt super lekker…Iedere dag wel trouwens. Smorgens lekker ontbijt met ei of pannenkoek en smiddags en savond soep en hoofdgerecht. Onze porters waren echt supermannen. Zij dragen zon 25 kg op hun rug en lopen op hun sandaaltjes 2 keer zo snel de berg op als ons. Echt respect voor die mannen!! Ze verdienen per toer ongeveer 100 sol en dat ik omgerekend 25 euro voor 4 dagen zwaar werk. Na de 1e rustplaats hebben we nog 3 uur gelopen voor we op de eerste kampplek aankwamen. Daar stinden de tenten al klaar en warden we uitgenodigd voor de ´afternoon tea´…lekker cocathee, popcorn en koekjes…De cocathee is echt lekker….de blaadjes zelf ook trouwens. Die kauwen we overdag..schijnt voor vanalles te helpen, maar het enige dat ik merk is men wangen er gevoelloos van worden:) Na de thee was het alweer snel tijd voor het diner en daarna hebben we nog gezellig met zen allen aan de rum gezeten..om het een beetje warm te krijgen natuurlijk Eenmaal warm konden we om 9 uur snel naar bed.

Dag 2: Om 5 uur werden we gewekt door Mario (onze favo porter) met een kopje cocathee. We hadden een halfuurtje om alles in te pakken en daarna konden we ontbijten. Het zou een zware dag worden, omdat we the dead womans pass over moesten. 5 uur klimmen en 2 uur dalen. Tot en met de 1e rustpauze ging weer alles prima en toen ging het gebeuren. Nou we hebben het geweten ook. Om 12 uur was iedereen bovengedruppeld…Het was zwaar, maar iedereen heeft de top (4200m) gehaald. Dus tijd voor the family picture met alle Locowauwaus zoals cesar ons noemde…Na 5 klimmen klonk 2 uur dalen best fijn. Maar na een half uurtje zijn die grote treden toch niet zo relax meer voor je knieen. Kreupel en wel aangekomen op de 2e kampplaats en heerlijk een middagje vrij gehad. We waren al vroeg vertrokken dus toen we om 2 uur aankwamen was het tijd voor een siesta..Heerlijk.

Dag 3:
Vandaag was het nog 10 uur lopen tot de laatste kampplaats waar we eindelijk na drie dagen lekker stinken een warme douche en een koud biertje konden nemen. Maar goed eerst nog 10 uur te gaan. Onderweg zijn we verschillende incaruines tegengekomen en hebben we ons respect aan de Bergen getoont door middel van een toren van stenen, wat snoepjes en wat cocaleafs…Het was een supermooie dag. Rond 5 uur savonds kwamen we aan in Winay Wayna de laatste kampplaats voor Machu Pichu (MP). De douche was geweldig en de biertjes nog beter! Het was een superavond…wel jammer dat we afscheid moesten nemen van onze supermannen. Char heeft namens de groep de porters bedankt en de tip aan hun gegeven. Verder hebben we ze allemaal getrakteerd op een biertje. De porters moeten de laatste dag super snel omlaag rennen om de eerste trein terug naar cusco te halen. Het was nog erg gezellig tot 12 uur….

Dag 4: Eindelijk Machu Pichu
Om 4 uur en na 4 uurtjes slaap stond Mario weer aan de tent te rabbelen. Na bijna niets geslapen te hebben en een aantal van ons nog half dronken konden we na de laatste pannenkoeken naar het beginpunt lopen. De laatste 2 uur waren weer ´Andean Flat´ plus de beroemde Gringo Killer…Nou ja Gringo Killer…Ik was hem al voorbij toen ik vroeg of die nog moest komen…dus wat mij betreft viel het wel mee, maar na 3 dagen incatrail ben ik natuurlijk wel expert bergklimmen enzovoorts. Dus 2 uurtjes lopen en toen kwamen we bij Intupunktu (the síngate). Normaal kan je hier MP al zien liggen, maar na 4 dagen superweer (waar we overigens vet geluk mee hadden voor deze tijd van het jaar) hadden we nu mist. We besloten maar om door te lopen…nog 1 uur omlaag en dan zouden we er zijn. En jawel hoor…het klaarde op en na dat uurtje waren we dan eindelijk bij MP…Echt AMAZING! Cesar heeft ons een citytoer door de oude stad gegeven en terwijl er een aantal in slap vielen heb ik echt geprobeert te luisteren, maar niet alles is aangekomen. Toen de toer was afgelopen was afgelopen konden we nog de Wayna Pichy beklimmen. En ook al had ik niet veel zin meer, ik besloot het toch te doen, want anders zou er ik achteraf natuurlijk spijt van krijgen. Dus ik als enige meisje van de groep met mijn 5 kerels de berg op (uurtje omhoog en uurtje omlaag, maar soms uurtje omhoog en 2 sec omlaag). Wat ben ik blij dat ik het toch gedaan heb. Het was best lasting om omhoog te gaan dus we moesten goed uitkijken. En ja hoor heb ik weer…Ik was bijna in 2 sec omlaag…We waren een foto aan het maken toen ik in mijn vest bleef haken met men voet.. Maar goed dat Ken me bij men arm greep… Endo zag me al vliegen. Weer veilig terug beneden hebben we de bus naar Aguas Caliente gepakt en lekker gegeten met zen allen. De rest ging biertjes drinken, maar char en ik zijn naarde Thermaal baden geweest…ff relaxen. Om half 6 hadden we ons weer bij de rest gevoegd om de trein naar Ollantatamba te pakken. Aangezien zij al de hele middag aan het drinken waren, waren ze lekker aangeschoten…wat de treinrit erg ten goede kwam. Ken in ik hebben lekker hard met mijn Ipod meegebleard en Frederik heeft in de rest van de trein voor amusement gezorgt…Niet iedereen was er even happy mee, maar ja Je ken niet alles hebben…Na de trein weer de bus in richting Cusco en om half 12 afgesproken om met de hele groep op stap te gaan. Vet moe, maar toch aanwezig om half 12. We hadden een paar afhakers, maar dat maakte het er niet minder om. Echt al lang niet meer zon superavond gehad. In Mythologie. Cesar was er ook…uiteraard weer behoorlijk bezopen, terwijl hij de volgende dag gewoon weer de incatrail loopt. Maar samen met Ando en juan van de jungle hebben Char en ik ook de 24 uur challenge gehaald. Van 4 tot 4 opgebleven. Beetje jammer dat toen we naar huis wilde ineens onze jassen wegwaren. Uiteindelijk lagen ze in de garderobe…dus we hebben ze weer terug. Zolas gezegd om 4 uur gingen we naar huis, omdat de bus naar Puno onze volgende bestemmming om 8 uur zou vertrekken.

Woensdag 24 december
Nog half bezopen hebben we om 08.00 ‘s ochtends de bus naar Puno gepakt. De jongens uit Amerika gingen met de trein naar de Puno, dus die ouden we ‘s avonds pas weer zien. Nadat we aankwamen hebben we snel een hostel gezocht en gingen we zo snel mogelijk een siesta houden, want ‘s avonds moesten we uiteraard weer op pad met de jongens! Met Jessy en Ken hebben we een kleine kroegentocht gehouden. Paul was er niet bij, want die voelde zich niet zo lekker (hoezo kater???).

Donderdag 25 december
De volgende ochtend stonden we om 06.30 uur weer bij de jongens op de stoep om op pad te gaan naar Lago Titicaca, ‘t hoogst gelegen meer van de wereld! De ene helft van het meer hoort bij Peru en de andere helft hoort bij Bolivia. De gids vertelde ons dat op de Peruaanse kaart, het grootste gedeelte van het meer bij Peru hoort, maar op de Boliviaanse kaart is juist het Bolviaanse deel het grootst!
Allereerst zijn we met de boot naar de Floating Islands of the Uros gegaan oftewel de rieteilanden. We legden aan bij een eilandje en kregen we uitleg van de president van het eiland. De uitleg ging over het leven van deze mensen en hoe ze de eilanden maken. Daarna zijn we een eindje gaan varen met de rietboten naar een ander eilandje. Op dat eiland namen we afscheid van de mensen en zijn we met onze eigen boot verder gaan varen naar Isla Taquile, wat nog 2,5 uur varen was... oh ja en wat doe je dan... SLAPEN! Op het eiland dragen de inwoners zelf gemaakte mutsen. Als de muts helemaal rood is dan is die persoon getrouwd, is de muts rood met wit dan is die persoon single! Das best handig toch!!! Na wederom een berg beklommen te hebben, gingen we met zn allen lunchen. Maud kreeg wederom omelet (altijd fijn als je vegetarier bent!), zoals ze de laatste 4 dagen, 3x per dag ook al gekregen had! Ze begon al bijna te kotsen toen ze het zag, dus deze maaltijd heeft ze maar overgeslagen! Na de lunch hebben we nog wat rondgewandeld en daarna moesten we 500 trappen naar lopen! Altijd fijn als je net de Incatrail achter de rug hebt! Voor ons was het uiteraard een eitje, en waren we sneller bij de boot dan de rest. Voor ons was er nog tijd om ff te zwemmen, nou ja ik keek toe hoe de rest in het koude water sprongen! Na deze verfrissende duik hebben we lekker liggen zonnen op het dek ‘s Avonds hebben we als kerstdiner weer pizza gegeten, wat een verrassing! After dinner zijn we weer de kroeg ingedoken. Deze keer voor een drankspelletje! Altijd leuk, dat kingzen! Maar ja de engelse versie is voor ons nederlanders toch iets moeilijker! Na 2 rondjes zat de stemming er alweer lekker in en zijn we vervolgens naar de discotheek gegaan en wat voor discotheek! Lekker aangestaard worden door alle lokale mensen, dus hebben we ons verstopt op de beneden verdieping. De mensen die naast ons zaten waren echt super gezellig en we hebben echt de grootste lol met hun gehad. Altijd leuk om Peruanen te leren ‘atten’ . Om 2.00 uur werd het toch maar weer tijd om naar huis te gaan, aangezien er de volgende dag weer gereisd moest worden. Tevens moest er afscheid genomen worden van de jongens. Echt zo jammer! Ik mis ze nu al, maar ze wilden alle 3 wel een keer naar Nederland komen, dus dat komt helemaal goed. En anders dan gaan wij wel naar Washington!

Je snapt natuurlijk dat na 4 uur in een internetcafe geen in meer heb om de rest te beschrijven..dus dat komt dan wel weer na het nieuwejaar en bij deze…want de smsjes ijn veel te duur…

Feliz Año Nuevo oftewel….Gelukkig nieuwjaar..Maak er een mooi feestje van!!

Dikke kus.